Yad Ellerde İlk Hafta'sında kendini ilk günden itibaren evinde gibi hisseden
Çiğdem Öztabak, Hawaii’deki insanların sıcaklığı ve pozitifliği sayesinde kısa zamanda çok güzel anılar biriktirmiş. Dilerseniz Çiğdem Öztabak’ın Hawaii macerasını kendi kaleminden okuyalım.
Merhaba, bu hikayeyi Hawaii’den yazıyorum.
Pandemi’den önce hayatta bir sonraki adımımın “bilmiyorum” aşamasında hissediyordum kendimi. Ama garip bir şekilde sakin, daha meraklı ve elbette gelecek kaygısıyla endişeli de hissediyordum. Ve yeni belirlenecek bir amaç duygusunun, önce bir silkelenmeden mümkün olmayacağını deneyimledim diyebilirim.
Çok fazla ülkeye daha önce seyahat etmeme rağmen, Hawaii coğrafyası ve enerjisi ile daha ilk günden evimde hissettirdi. Bunun çok kişisel bir duygu olduğunu düşünüyorsanız yanılıyorsunuz, Hawaii’de tanıştığım ve adaya yeni gelen herkes aynı şeyi söylüyordu. Bu gelir gelmez yaşadığım en değişik duyguydu.
İkincisi güzel bir şey gördüğünü düşünen herkes, eğer bu sizinle ilgiliyse çekinmeden iltifat ediyor. Aslında ben buna iltifat değil de, daha çok kendi gözlerinin güzel gördükleri şeyi çekinmeden kutluyorlar diyebilirim. Hani çiçek, ağaç ya da tatlı bir canlı gördüğümüzde onlara “ay ne güzel” dememiz gibi :) Türkiye’de pek karşılaşılmayan bir durum. Pantolonun ne güzel, kıyafetini sevdim gibi şeyleri sadece ifade etmek için öylesine yanından geçerken söyleyiveriyorlar. Bu dümdüz, zararsız ve doğal iletişimi çok sevdim, ayrıca bu pozitifliğin bulaşıcı olduğunu düşünüyorum.
Ve Dünya’nın her yerinde covid olduğu gerçeği ile ilk defa bütün dünyanın bir konu etrafında aynı şekilde davranmasının verdiği o garip his. Beşiktaş Çarşısı’nda yürüyen maskeli amca da Honolulu-Waikiki’de durakta bekleyen maskeli amca da aynı hislerle evine gidiyor.