Akıllara kazınan kampanyalar, dillere dolanan sloganlar, unutulmayan tasarımlar… Yaratıcı zekâlarıyla sektöre adını kazımayı başaran kreatif isimlerin ilk işlerine yer verdiğimiz İlk Profesyonel Çalışmam serimizin konuğu 4129Grey Kreatif Direktörü Setenay Özcan Yıldırım'ın hikâyesi sizlerle...
Kendimi göstermem, çok çalışmam, bir şeyler başarmam şarttı
Yıl 2005. Henüz çiçeği burnunda bir reklam yazarıyım. Ajans Ultra’da çalışıyorum. O yılların en gözde ajanslarından biri. 8 aylık staj süremin sonunda kadroya girmeyi başarmışım. Gururlu ve mutluyum. Tam 8 stajyer, yaz boyunca ördek yavruları gibi senior’larımızın peşinde dolanmış işi kapmaya çalışmışız. İçlerinden bir tek ben kadroya girmişim. Tamam kadroya girdim de asıl macera yeni başlıyor. Kendimi göstermem, çok çalışmam, bir şeyler başarmam şart. Henüz işin çok başında olduğum için daha çok BTL markalara bakıyorum. Ama gözüm yükseklerde…
Bir gün ajansın bahçesinde hummalı bir muhabbet dönüyor. Cannes Genç Yaratıcılar Yarışması varmış, herkes partner arayışında… Ben de katılmak istedim. Ama benim gibi Jr. olan herkes kapılmış, tek kalmışım. Senior Art’lardan biri, sevgili Koray Şahan “birlikte katılalım istersen” dedi. Havalara uçtum! Yarışmaya katılım ücreti 150 TL. Hiç unutmuyorum, Ultra’nın merdivenlerinden inerken o sırada yukarı çıkmakta olan muhasebe müdürü, “Setenay senin yarışma ücretini biz karşılayamayacağız, çok fazla katılım var, kontenjan doldu” dedi. Maaşım 750 TL. “Tamam dedim, ben kendim öderim.” Yarışma günü brief almak için Akmerkez’e gittik. Nasıl heyecanlıyım. Briefi aldık ve sevgili Koray’la çalışmaya başladık.
Cannes'e gidiyorum! Cannes Lions'a gidiyorum!
Aile içinde çocuğa uygulanan şiddetin, onların psikolojisine etkisini anlatan bir ilan tasarlamamız gerekiyor. İşi teslim etmek için tam 24 saatimiz var. Gece 22.30 civarı işimiz hazırdı. Bulduğumuz iki fikirden birini yaptık ve çok içimize sindi. Kimseye atmadık, sormadık, danışmadık. Budur dedik. Gözü mor bir kız çocuğu kucağında tuttuğu bebeğiyle kameraya bakıyor. Bebeğinin de gözü mor, kız kalemle boyamış bebeğinin gözünü. “Abusing your child will cause more than a bruise” dedik. Şimdi bakıyorum da yine olsa yine aynı fikri yapardık sanırım. İçimiz çok rahattı çünkü, çok içimize sinmişti. Doğruydu, vurucuydu, lafında bir oyun vardı, görseli etkiliydi. 17 yıl öncesi için gayet temiz bir işti… Ertesi akşam Yeditepe Üniversitesi’nde sonuçlar açıklanacaktı. Mezun olduğum okul… Şimdiki eşim, o zamanki sevgilimle okula gittik. Heyecandan bayılmak üzereydim. Tüm katılımcıların olduğu salonda sonuçlar açıklandı. 1. olmuştuk! Yaşadığım mutluluğun tarifi yok… Cannes’a gidiyordum! Cannes Lions’a gidiyordum! Ben, birinci olan ekibin yazarı olarak ülkemizi Cannes’da temsil edecektim! Rüya gibiydi… Henüz 23 yaşında, 1 yıllık yazarken, dünyanın reklamcısının buluştuğu o inanılmaz festivalde yer almak inanılmazdı! Hayatımın en unutulmaz 5 gününü geçirdim! Yarışmada -bence stok görsel sıkıntısından- derece yapamadık ama çok şey öğrendim! Hayattaki en yakın dostumla o seyahatte tanıştım, sonrasında tam 9 kez festivale katılmanın gazını o seyahatte edindim.
Mesleğime bir kez daha aşık oldum
Dünyanın reklamını, reklamcısını gördüm. Bir de kendi potansiyelimi… Küçücük bir reklamcıyken neler başarabileceğimi gördüm. Gerçekten kendine inanırsan ve istersen hiçbir şeyin imkânsız olmadığını… Sonra mı? Kısa süre sonra Grey’e “transfer” oldum. Ve çok kısa süre sonra da rüya ajansım, hayatımın 11 yılını geçirdiğim Rafineri’ye… Eğer o yarışmaya katılmasaydım, 1. olmasaydım, o yaşta o festivale katılmasaydım, şimdi kim bilir nerede ne yapıyor olurdum bilmiyorum. İşte ilk profesyonel işimin hikâyesi bu. Evet bir markaya yapılmış bir iş değil ama kendim için iyi bir “reklam” olduğu kesin.