Türkiye’nin yüzdesel bir çoğunluğu iş hayatında kariyer planlama ve meslek tercihi konusunda sıkıntılı olarak iş hayatına başlıyor. Şüphesiz bunun en büyük sebeplerinden birini hedef - davranış sirkülasyonu problemi oluşturuyor. Diğer taraftan işin asıl iç karartıcı yönünü ise profesyonel kesimi de içine alan işe alım ve performans yönetimi konularında bulunan yüksek dereceli eksiklikler ilerletiyor. Diğer bir deyişle ne iş seçimi konusunda ne de çalışan verimliliği konusunda olması gereken kriterler çerçevesinde bir gelişim izlemeyi tam olarak başaramadık henüz.
Hal böyle iken, iş hayatındaki stres artışı beraberinde çok daha büyük problemler ve etkilerle bizleri karşılamak zorunda kalır oldu. Üstelik bu etki Türkiye gibi ülkelerde yüksek derecelerde seyretmeye devam ederken İnsan Kaynakları prosedürleri konusunda kendini geliştirmiş ülke ve şirketlerde gelişim oranlarını arttırmaya devam etti hep.
Careercast tarafından derlenen ve dünyanın en stresli mesleklerini barındıran iş listesi, farklı birçok mesleğin iş hayatındaki stres oranları hakkında bizleri bilgilendiriyor. En stresli mesleklerin belirlenmesinde temel en önemli kriterler; farklı açılardan değerlendirilen güvence oranları ve başkalarının hayatından sorumlu olmak olarak belirlendi.
Buna göre 2013 yılı dünyanın en stresli meslekleri :
[colored_box color="grey] "Polis memuru, Taksi şoförü, Muhabir, Kıdemli üst düzey yönetici, Halkla ilişkiler yöneticisi, Pilot, İtfaiyeci, General, Askeri personel “ olarak sıralandı."[/colored_box]
Maaş oranları mesleklerle paralel bir değişim göstermiyor.
Aslında birçok yönden bu araştırma bile gösteriyor ki stres kavramının farklı değerlendirme yönleri ve metotlarını kullanmayı dünya genelinde belirtmekten çekiniyoruz. Elbette ölçümsel nesnellik oranlarının oldukça az olması genel sebeplerinden biri. Fakat araştırma kriterlerinin tam anlamıyla değerlendirme odaklı olduğunu da düşünmüyorum.
Verilerin tersine dünyanın en az riskli meslekleri ise:
[colored_box color="grey]“Diş hekimliği, Mühendislik, Teknik Yazarlık, Şehir ve Bölge Planlamacıları, Sanat Yönetmenliği, Ortadontistlik, Bilgisayar ve Bilgi Sistemleri Yöneticileri” olarak sıralandı." [/colored_box]
Bazı sonuçlar oldukça şaşırtıcı değil mi? Kendi adıma değerlendirme yönlerini birbiriyle bağlantılı olarak düşünüp, bu sonuçları çıkartmakta güçlük çektim.
Elbette bunda Türkiye şartlarında bir değerlendirme görüşü oluşturmam da etken olacaktır. Çünkü sanırım Türkiye’de yapılan böyle bir araştırma, bölgesel bazlı oldukça farklı sonuçları göz önüne serebilecek nitelikte olmalıdır. Ayrıca alt kadro çalışma şartlarının işin içine katılmasıyla da beraber, sanırım Türkiye bu türden bir liste oluşturulması için çok da net sonuçlar verebilecek bir ülke değil.
Kariyer planlamalarımız olukça düşük, işgücü verimliliğimiz ortalamanın bir hayli altında ve en önemlisi eğitim kalitemizin yükseltilme çabaları bu kadar amaçsızken; gerçekleştirilme oranları hakkında tartışmak da haliyle biraz kayda değer kalmıyor zaten.